|
یکشنبه 92 اردیبهشت 29 :: 10:59 صبح :: نویسنده : شراره ابراهیمی
طبق اصل بهای تمام شده، مبادلات حسابداری در تاریخ وقوع به بهای تمام شده در دفاتر ثبت می گردند. منظور از بهای تمام شده هر دارایی، ارزش مبادله ای نقدی آن در تاریخ تحصیل است. پرداخت های اضافی به علت خرید های نسیه و مدت دار جزء بهای تمام شده دارایی محسوب نمی گردند. به مرور زمان که ارزش دارایی ها تغییر می کند، این تغییر ارزش، در بهای تمام شده دارایی بی اثر می باشد. اصل تحقق درآمد، زمان شناسایی درآمد و ثبت آن در حساب ها و صورت های مالی را تعیین می نماید. طبق این اصل، درآمد زمانی شناسایی می گردد که دو شرط زیر برقرار باشد : الف) مبادله یا دادوستدی صورت گرفته باشد. ب) فرآیند کسب سود، کامل شده باشد. تکمیل فرآیند کسب سود شامل تکمیل فروش یا انجام خدمت، انتقال مالکیت از فروشنده به خریدار، دریافت وجه نقد و یا اطمینان از دریافت وجه در آینده است. اگرچه درآمد عبارت است از افزایش ناخالص در دارایی ها یا کاهش ناخالص در بدهی ها، که طبق اصول پذیرفته شده حسابداری شناسایی و اندازه گیری می شود.
بر اساس اصل تطابق، هزینه های انجام شده جهت ایجاد درآمد، باید به حساب دوره ای که درآمد درآن تحصیل گردیده منظور گردد. به عبارت دیگر سود هر دوره تفاوت بین درآمدهای تحصیل شده و هزینه های تحمل شده برای کسب درآمد همان دوره می باشد. مطابق این اصل، بسیاری از هزینه های انجام شده در
دوره جاری، به دلیل داشتن منافع آتی به عنوان دارایی در دفاتر و صورت های مالی ثبت و گزارش میشوند. اصل افشاء ایجاب می کند که کلیه رویدادها و وقایع مالی با اهمیت مربوط به واحد تجاری، به طور مناسب و کامل، افشاء گردد. این اصل که بر کلیه جوانب گزارشگری مالی تاثیر دارد، واحد تجاری را ملزم به تهیه اطلاعات مورد نیاز برای بستانکاران و اعتباردهندگان می نماید. این اطلاعات می تواند در متن صورت های مالی یا در یادداشت های همراه این صورت ها، افشاء گردند. البته باید توجه داشت که اصل افشاء کامل هرگز به این معنا نیست که هر چیزی باید افشاء گردد. بلکه در افشاء اطلاعات، اولا باید هزینه تهیه و افشاء و ثانیا مربوط بودن آن، مورد توجه قرار می گیرد.
موضوع مطلب :  |
|||||||||||
